Durf klein te dromen

Eén van mijn dromen was om samen met mijn beide zonen Sven Olav en Bram een Alpenetappe in de Tour de France bij te wonen. Eind vorige week was het zover. Donderdag zijn we halverwege de ochtend vertrokken en vrijdagavond om half twaalf waren we weer thuis. Volledig gekookt na een warme dag bij Chamrousse en een lange autorit, maar een geweldige ervaring rijker.

De Alpen doemen voor ons op tussen Lyon en Grenoble.

Als fervent Tourvolger leek hij mij een prachtig avontuur om samen met beide jongens met een tentje naar een Alpenetappe te gaan. Een kleine droom van een sportgekke vader. De afgelopen jaren waren we in deze periode echter vaak op vakantie en daarvoor waren de jongens nog net even te jong. Dit jaar zou het wel kunnen en dus heb ik een tijdje geleden het etappeschema eens bestudeerd. De beste optie leek me de etappe van afgelopen vrijdag naar Chamrousse, grofweg gezegd de berg ten westen van Alpe d'Huez. De weersverwachting was tot begin vorige week nog even een heikel punt, maar zoals vaker werd de weerverwachting iedere dag iets beter, met als resultaat uiteindelijk twee bloedhete dagen.

Nadat ik Chamrousse had uitgekozen als etappe heb ik de beklimming natuurlijk helemaal bestudeerd op Google Maps. In eerste instantie werd ik daar niet bijzonder vrolijk van. Bijna de gehele beklimming tussen de bomen met bijna geen bermen en parkeerplaatsen. Ik hield er dus rekening mee dat we ver van de top en wellicht ver van het parcours een plekje zouden vinden. Niets bleek echter minder waar. We kwamen rond drie uur 's middags via een andere weg Chamrousse binnen rijden en konden toen van boven naar beneden het parcours afrijden totdat we een plekje zouden vinden. Dit bleek veel minder ver van de finish dan verwacht. Voor mijn gevoel was het zo'n vijf kilometer onder de top dat er ineens een ruime plek op een soort parkeerstrook vrij was. Meteen de auto geparkeerd en het tentje opgezet. Ruimte genoeg en ook nog mooi vlak.

Boven en onder: de hekken worden geplaatst. Boven tevens de partytent naast ons.

 

Ons ruime plekkie op een verrassend vlakke ondergrond.

Achteraf bleek het zelfs maar twee kilometer van de finish te zijn. Aan het begin van de avond werden tot tien meter voor ons de dranghekken neergezet en 's nacht werd 150 meter verderop het doek voor de laatste twee kilometer geplaatst. Afgaande op de verhalen die ik over Alpe d'Huez had gehoord, viel de drukte dus eigenlijk enorm mee, maar de sfeer was er niet minder om. Mede door onze buurman, die zichzelf tot ceremoniemeester had gebombardeerd en een partytent had opgezet met vier enorme boxen. Tot half drie 's nachts stond het volume vol open, met de boxen op zo'n drie meter van ons tentje. Bram kreeg er weinig van mee en sliep er dwars doorheen. Sven Olav had iets meer moeite om de slaap te vatten, maar slaagde er uiteindelijk toch in. Zelf heb ik met een pintje in de hand nog een poosje naar dansende Noren en Denen zitten kijken, om tegen middernacht in de tent verder te genieten van de muziek. Ik werd net nog even wakker op het moment dat de gendarmerie voorbij kwam om te vertellen dat het mooi was geweest.

Op vrijdag begonnen we met een lekker ontbijtje, waarbij we even geduld moesten hebben tot de koffie en thee gereed waren. Om het water aan de kook te brengen had ik een op houtskool gestookt kookgevalletje meegenomen dat ik thuis in een schuurtje had gevonden. Dat werkte uitstekend, maar ging in het tempo uit het bouwjaar van het apparaatje. Maar ja, we hadden toch tijd zat en konden ons in de tussentijd alweer vermaken met muziek en alle toeristen die de berg op fietsten. Mooi om te zien was ook dat veel fietsers een enorme boost kregen van de muziek op twee kilometer voor de top. Dat bracht net even weer dat extra stukje moraal en de ceremoniemeester werd hiervoor vaak beloond met een high five.

Enthousiastelingen proberen zelf de berg te bedwingen. Aangemoedigd door de ceremoniemeester...

Op zo'n berg gaat de dag snel voorbij. Ook Bram had het geweldig naar zijn zin als niet echte wielerliefhebber. Voor hem is de reclamekaravaan nog steeds het hoogtepunt van een touretappe en in dit geval kwam daar het gezellige uitstapje bij. Hij vermaakte zich dus opperbest en werd meteen al bij aanvang van de karavaan verrast met een bolletjesshirt. Blijkbaar was sponsor Carrefour er alles aan gelegen om iedereen op de laatste klim in een bolletjesshirt te krijgen, want in plaats van het traditionele gooien van shirtjes kreeg iedereen persoonlijk één uitgereikt. Doordat er alleen nog kindermaten over waren, viste ik echter achter het net. Dat dan weer wel. ;)

De bus van Giant Shimano.

Twee jongens blij met hun bolletjestruien.

De tourkaravaan mag natuurlijk niet ontbreken.

Vervolgens kwam de karavaan in rap tempo voorbij en was onze oogst redelijk. Wat je allemaal met het gevangen spul kunt, moeten we het maar niet over hebben, maar het gaat een beetje om de kick om zoveel mogelijk prulletjes te verzamelen. Aan het einde van de reclamekaravaan weet je dat het nog ongeveer een uur duurt voordat de renners voorbij komen en dan voel je overal om je heen de spanning toenemen. Zelf heb ik snel even de tent afgebroken, zodat we na de koers meteen weer op pad konden. Waarbij we overigens het geluk hadden dat we net niet achter de dranghekken terecht waren gekomen, want dan zouden we moeten wachten tot de organisatie de hekken zou hebben verwijderd en zou het nachtwerk worden om thuis te komen.

Het moment was dus bijna daar. Geluiden bereikten ons dat ze op 8 kilometer onder de top zouden zitten, vervolgens op 6 kilometer. Via de Franse tourradio iets verderop hoorden we dat Ten Dam ten aanval trok, maar blijkbaar zat er ook nog weer iets voor en uiteindelijk begrepen we dat Nibali alleen op kop lag. En dan ineens is dat moment daar. De helikopter recht boven ons, steeds meer auto's met tourclaxon's en vervolgens de motoren en auto's met een eenzame renner in het geel er tussenin. Niet ver daarachter twee renners, dan weer twee en dan komen er niet veel later drie man door de bocht met de achterste in een Belkin shirtje. Iets dichterbij zie ik ontegenzeggelijk de baard van Ten Dam. Mooi man, wat gun ik hem dit! Zal Bauke er vlak achter zitten? Yep, als Ten Dam uit zicht is, komt het volgende groepje door de bocht met weer een Belkin-renner. Als je de koers achteraf analyseert blijkt dit groepje met Mollema het overgebleven peloton te zijn. Alles wat ervoor fietst is ontsnapt en alles wat erachter fietst is gelost. Maar goed, daar had ik op dat moment geen weet van en bovendien... who cares?

Het clubje Richie Porte en Steven Kruijswijk.

De meesterknecht van Nibali, Lieuwe Westra.

Perrig Quemeneur

Nibali blijkt tot de finish vol te hebben gehouden, Ten Dam wordt achtste en Mollema schuift een plaatsje op in het klassement ten koste van Richie Porte. Dat is het verdict van Chamrousse, zou De Mart zeggen. Ondertussen blijven er kleine plukjes renners aan ons voorbij trekken, waarbij Bram Tankink bijna het publiek inreed toen hij iemand in een oranje shirt zag. Die zal hij toch wel meer zien, lijkt me, maar misschien dat op dit stukje, waar het even iets minder steil was en het doek van de laatste twee kilometer te zien was, een mooi moment voor de Tank was om even wat grappen en grollen uit te halen, want tien meter verder begon hij met andere supporters te lullen. Het duurde vervolgens nog een flinke tijd alvorens de twee gevormde bussen voorbij kwamen en daar nog weer achter Marcel Kittel met enkele ploegmaats. Met een Cofidis renner net voor de bezemwagen, was zo'n drie kwartier na Nibali ook de laatste renner voorbij.

Vrij vlot konden wij iets later de berg afdalen met slechts een klein beetje oponthoud in de laatste drie kilometer. Vervolgens ging het vlotjes richting Grenoble en daarna Lyon. Via de nieuwe tolweg tussen Lyon en Balbigny waren we rond tienen in Roanne waar deze vader deed wat hij moet doen als hij met zijn beide zonen op stap is: even happen bij de McDo. Het was op dat moment nog 23° en dus konden we heerlijk op het terras nagenieten van ons super gezellige uitstapje. Nog wel even een McFlurry en daarna weer naar huis, waar mama de laatste beklimming voor ons had opgenomen. Snel even spoelen naar het punt waar wij stonden en ja hoor, we waren duidelijk herkenbaar in beeld. Dat wil zeggen, bij de zevende keer het beeld stop zetten zag ik mezelf ineens en ik wist dat de bolletjestrui naast me van Sven Olav moest zijn en dat de mouw daarnaast van Bram  moest zijn...

Wat de jongens en mijzelf betreft is het een begin van een traditie, maar dat hangt er vanaf of het de komende jaren te plannen is. Onder het motto van niets moet en alles mag, zullen we niet nalaten om als de gelegenheid zich voordoet dit uitstapje vaker te doen. Voor 2016 staat er overigens ook al een ander uitstapje in de agenda. Een wedstrijd van Oranje op het EK, oftewel de volgende kleine droom. Als ze in St. Etienne of Lyon spelen, is de wedstrijd snel gekozen en anders moeten we iets verder reizen...