We zijn weer aan het klussen en verbouwen, dus de hoogste tijd om nieuwe verhalen op dit blog te plaatsen. Er is de afgelopen weken al het nodige gebeurd, maar ik had nog geen tijd gevonden om er over te berichten. Inmiddels zijn de eerste zandwolken opgetrokken en is het tijd voor het eerste verhaal van weer een nieuw Frans avontuur.
Na ons vertrek uit Nederland in 2005 staan we op het punt ons vierde Franse huis te betrekken. Na de Bourgogne en de Auvergne zijn we nu neergestreken in de Midi-Pyrenees, wat inmiddels is opgegaan in Occitanie. Binnen deze regio zitten wij in departement 81, de Tarn. We zijn in 2018 verhuisd naar het Noordoosten van de Tarn, om vanuit een tijdelijk huurhuis weer een nieuwe stek in de buurt van Albi te vinden. Dat duurde langer dan gehoopt, maar sinds een dikke maand hebben we de sleutel van ons nieuwe huis. Op 11 augustus hopen we te kunnen verhuizen.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad deze keer. Nadat we tot nu toe verschoond waren gebleven van Ik Vertrek-taferelen, is dat nu niet helemaal het geval. We hebben het huis vorig jaar juli gevonden, een afspraak voor een bezichtiging gemaakt en meteen na de bezichtiging het huis gekocht. In augustus de voorlopige koopakte getekend en vervolgens moesten we wachten tot 21 december voor de overdracht. Yvonne en ik die dag richting het huis om samen met de makelaar de meterstanden te noteren. Vanuit de schuur zagen we van de zolder van de schuur ineens heel veel licht. Bleek een groot deel van de achtermuur van de schuur op de grond te liggen. Ten prooi gevallen aan een storm die daags ervoor was langs geraasd. In plaats van de akte te tekenen, werd een verlenging van de voorlopige koopakte opgesteld en getekend.
De eigenaresse zou de verzekering benaderen. Het bleek echter dat de bijgebouwen niet verzekerd waren en de verzekering niets uitkeerde. Dat betekende opnieuw onderhandelen over de prijs. In ons geval met de makelaar en deze dame, om het netjes te zeggen, zal bij ons niet op de koffie komen, laat staan op de borrel. We kwamen er uiteindelijk uit, maar nieuwe prijs betekende nieuwe verkoop en dossier overnieuw. Bij boerderijen met een lapje grond betekent dat in Frankrijk minimaal twee maanden wachttijd. Met daarbij nog een scheutje corona kwam de nieuwe overdrachtsdatum op 25 juni. En wonder boven wonder, die dag hebben we getekend en de sleutel gekregen en zijn we eindelijk weer huiseigenaren geworden.
Het betreft in dit geval een oude wijnboerderij uit de negentiende eeuw nabij Gaillac, waar in de afgelopen decennia geen onderhoud aan gepleegd is. Het is dus een gevalletje nieuwe ramen en kozijnen, nieuwe elektra, aanleg micro-station voor de afvoer van toilet, douche en ander overtollig water, nieuwe badkamer, nieuwe keuken, nieuwe vloeren, nieuwe verwarming, nieuwe ketel, plafonds slopen, wanden slopen, nieuwe wandjes plaatsen, stenen muren weer tevoorschijn halen. Een heel nieuw huis in een huis bouwen, zeg maar. We hadden in december al offertes van de verschillende vakmensen en deze zouden in januari aan de gang gaan. Nu zitten ze allemaal tot over hun oren in het werk en worden de grote werkzaamheden in oktober en november uitgevoerd. We hadden ons zelf beloofd bij een volgende verhuizing in een huis te komen dat nagenoeg af zou zijn, maar het wordt wederom kamperen in ons eigen huis.
We hebben zelf inmiddels enkele tijdelijke luiken gemaakt, het plafond uit de kamer gesloopt, het vrijgekomen balkenplafond vervolgens gezandstraald en het plafond in de keuken gezandstraald. Yvonne heeft het plafond van de kamer inmiddels in de grondverf gezet en is begonnen met het plafond wit te verven. De jongens hebben van meerdere muren de stuclaag gehaald, andere muren ontdaan van behang, de oude badkamer gesloopt, een deel van een schouw gesloopt en zijn flink met de bosmaaier in de weer geweest.
Het belangrijkste werk voor wat betreft het schoonmaken van het terrein is als door onze buurman uitgevoerd. Het gras stond een meter hoog en was alleen met grof geschut klein te krijgen. Maar zelfs dat bleek nog lastig, want in plaats dat er fijn gehakseld gras achterbleef, leek het meer op hooiland. Buurman had al gewaarschuwd er niet meteen met de zitmaaier overheen te gaan, maar het eerst een beetje te laten verteren. Sven Olav had echter enkele plekken gevonden waar het er niet zo dik op lag en probeerde het daar waar het kon met de zitmaaier al wat extra netjes te maken. Het was echter droog en warm en het hooi dwarrelde naar boven, tegen de hete motor van de zitmaaier aan. Een toefje hooi vatte vlam en binnen enkele ogenblikken stonden er enkele vierkante meters in brand. Zelf meteen met emmers blussen en een omliggende hooi weg harken. Tegelijkertijd ook direct de brandweer gebeld. We hadden het zelf net gedoofd toen ze arriveerden, maar ze hebben het toch nog maar even goed nat gespoten om zeker te weten dat het niet opnieuw zou beginnen.
Sindsdien nog geen nieuwe Ik Vetrek-taferelen. De loodgieter is bezig, ik ben zelf begonnen met de badkamer en we hopen volgende week een elektricien te kunnen verwelkomen. Op het moment van verhuizen zouden we dan een douche, wc, warm en koud water en betrouwbare stroom moeten hebben. Omdat we vooral buiten leven moet dat eerst prima kunnen.
Na ons vertrek uit Nederland in 2005 staan we op het punt ons vierde Franse huis te betrekken. Na de Bourgogne en de Auvergne zijn we nu neergestreken in de Midi-Pyrenees, wat inmiddels is opgegaan in Occitanie. Binnen deze regio zitten wij in departement 81, de Tarn. We zijn in 2018 verhuisd naar het Noordoosten van de Tarn, om vanuit een tijdelijk huurhuis weer een nieuwe stek in de buurt van Albi te vinden. Dat duurde langer dan gehoopt, maar sinds een dikke maand hebben we de sleutel van ons nieuwe huis. Op 11 augustus hopen we te kunnen verhuizen.
Het heeft wat voeten in de aarde gehad deze keer. Nadat we tot nu toe verschoond waren gebleven van Ik Vertrek-taferelen, is dat nu niet helemaal het geval. We hebben het huis vorig jaar juli gevonden, een afspraak voor een bezichtiging gemaakt en meteen na de bezichtiging het huis gekocht. In augustus de voorlopige koopakte getekend en vervolgens moesten we wachten tot 21 december voor de overdracht. Yvonne en ik die dag richting het huis om samen met de makelaar de meterstanden te noteren. Vanuit de schuur zagen we van de zolder van de schuur ineens heel veel licht. Bleek een groot deel van de achtermuur van de schuur op de grond te liggen. Ten prooi gevallen aan een storm die daags ervoor was langs geraasd. In plaats van de akte te tekenen, werd een verlenging van de voorlopige koopakte opgesteld en getekend.
De eigenaresse zou de verzekering benaderen. Het bleek echter dat de bijgebouwen niet verzekerd waren en de verzekering niets uitkeerde. Dat betekende opnieuw onderhandelen over de prijs. In ons geval met de makelaar en deze dame, om het netjes te zeggen, zal bij ons niet op de koffie komen, laat staan op de borrel. We kwamen er uiteindelijk uit, maar nieuwe prijs betekende nieuwe verkoop en dossier overnieuw. Bij boerderijen met een lapje grond betekent dat in Frankrijk minimaal twee maanden wachttijd. Met daarbij nog een scheutje corona kwam de nieuwe overdrachtsdatum op 25 juni. En wonder boven wonder, die dag hebben we getekend en de sleutel gekregen en zijn we eindelijk weer huiseigenaren geworden.
Het betreft in dit geval een oude wijnboerderij uit de negentiende eeuw nabij Gaillac, waar in de afgelopen decennia geen onderhoud aan gepleegd is. Het is dus een gevalletje nieuwe ramen en kozijnen, nieuwe elektra, aanleg micro-station voor de afvoer van toilet, douche en ander overtollig water, nieuwe badkamer, nieuwe keuken, nieuwe vloeren, nieuwe verwarming, nieuwe ketel, plafonds slopen, wanden slopen, nieuwe wandjes plaatsen, stenen muren weer tevoorschijn halen. Een heel nieuw huis in een huis bouwen, zeg maar. We hadden in december al offertes van de verschillende vakmensen en deze zouden in januari aan de gang gaan. Nu zitten ze allemaal tot over hun oren in het werk en worden de grote werkzaamheden in oktober en november uitgevoerd. We hadden ons zelf beloofd bij een volgende verhuizing in een huis te komen dat nagenoeg af zou zijn, maar het wordt wederom kamperen in ons eigen huis.
We hebben zelf inmiddels enkele tijdelijke luiken gemaakt, het plafond uit de kamer gesloopt, het vrijgekomen balkenplafond vervolgens gezandstraald en het plafond in de keuken gezandstraald. Yvonne heeft het plafond van de kamer inmiddels in de grondverf gezet en is begonnen met het plafond wit te verven. De jongens hebben van meerdere muren de stuclaag gehaald, andere muren ontdaan van behang, de oude badkamer gesloopt, een deel van een schouw gesloopt en zijn flink met de bosmaaier in de weer geweest.
Het belangrijkste werk voor wat betreft het schoonmaken van het terrein is als door onze buurman uitgevoerd. Het gras stond een meter hoog en was alleen met grof geschut klein te krijgen. Maar zelfs dat bleek nog lastig, want in plaats dat er fijn gehakseld gras achterbleef, leek het meer op hooiland. Buurman had al gewaarschuwd er niet meteen met de zitmaaier overheen te gaan, maar het eerst een beetje te laten verteren. Sven Olav had echter enkele plekken gevonden waar het er niet zo dik op lag en probeerde het daar waar het kon met de zitmaaier al wat extra netjes te maken. Het was echter droog en warm en het hooi dwarrelde naar boven, tegen de hete motor van de zitmaaier aan. Een toefje hooi vatte vlam en binnen enkele ogenblikken stonden er enkele vierkante meters in brand. Zelf meteen met emmers blussen en een omliggende hooi weg harken. Tegelijkertijd ook direct de brandweer gebeld. We hadden het zelf net gedoofd toen ze arriveerden, maar ze hebben het toch nog maar even goed nat gespoten om zeker te weten dat het niet opnieuw zou beginnen.
Sindsdien nog geen nieuwe Ik Vetrek-taferelen. De loodgieter is bezig, ik ben zelf begonnen met de badkamer en we hopen volgende week een elektricien te kunnen verwelkomen. Op het moment van verhuizen zouden we dan een douche, wc, warm en koud water en betrouwbare stroom moeten hebben. Omdat we vooral buiten leven moet dat eerst prima kunnen.
