Sinds gisteren hebben we er een gezinslid bij. Yvonne en de kinderen wilden al langer een hond, maar van mij hoefde dat niet zo. Toen we hoorden dat er in de buurt een nestje was en dat er nog een hondje over was ben ik toch maar gezwicht. Een waakhond op het Franse platteland is geen overbodige luxe en het is toch ook wel leuk, zo'n klein speels opdondertje. Het voelt zich al helemaal thuis en de kinderen zijn er natuurlijk helemaal verzot op. Onze poes Bon Bon nog niet. Die vindt het nog maar een onaangename indringer en houdt de ogen er niet vanaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten