Maar... toen moest het zeil nog weer omhoog gehesen worden. Ik kwam er toen achter dat het weggezakte deel dubbel was gevouwen (degene die dat gedaan heeft...)en voorzien was van een kleine meter blubber. En in de hoek moest ik bijna tot Australië graven (hoi Ben) om de punt van het zeil weer tevoorschijn te krijgen. Daar kwamen dan nog de ongemakken bij dat alle blubsie aan de schop bleef plakken en dat ik zo af en toe zelf helemaal vastzat in de blubber. Het was al met al en ongelofeloos gepruts en ik moest mezelf zo nu en dan flink oppeppen om de moed er in te houden. Om met Jochem Myer te spreken beleefde ik daar onderin dat gat enkele flinke hachee-momenten.
Maar... er kwam uiteindelijk een moment dat ik het zeil weer helemaal vrij had. Inmiddels had ik ook al een keer op mijn rug in het water gelegen en de knokkels op mijn vingers lagen helemaal open door het schurende effect van de modder op het zeil. Dat droeg er echter allemaal wel toe bij dat, toen het moment eenmaal daar was dat het zeil weer op de wal lag, ik een onvoorstelbaar intens yeehah-moment beleefde. Tsjonge wat was ik blij dat dat domme gat weer klaar was.
Vervolgens heb ik het deze keer direct helemaal vol laten lopen met water, zodat de kans dat er nog eens een walletje instort nu flink geminimaliseerd is. Vooral ook omdat met het zand van de ingestorte zijde nu een mooi schuin talud is gemaakt.
Dussss... klaar is Kees. Bbbbrrrrrrbbbrrrrrbbbrrrr!!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten