Komt die wissseeellll

Met de Olympische Winterspelen voor de deur moest ik even terugdenken aan vier jaar geleden. Die fatale wissel van Sven Kramer op de tien kilometer. Niet zozeer vanwege het sportieve aspect, maar vanwege het commentaar dat erbij gegeven had kunnen worden...

Ik had enkele jaren geleden namelijk een collega die de website verzorgde van zijn voetbalclub. Op de site had hij een gigantische lijst geplaatst met uitspraken die Hugo Walker zou kunnen doen als hij commentaar zou geven bij biljarten (komt die caramboooool...), zwemmen, schaatsen (komt dat startschooooot...), atletiek en weet ik wat voor sporten allemaal nog meer. Ik zat even te mijmeren hoe het commentaar van Hugo was geweest bij de wissel van Kramer in Vancouver. "Ik zou wisselen als ik hem was. Komt die wisseeeeel... Nee, komt ie niet. Hij gaat weer naar binnen. Lijkt me persoonlijk niet verstandig. Dat zou wel een diskwalificatie kunnen worden. Wat zeg ik, dat wordt diskwalificatie. Persoonlijk vind ik dat jammer. Kramer is toch een jongen die hier maar zo het goud had kunnen pakken. Het zou mij niet verbazen als hij hier alsnog de snelste tijd rijdt. Wat zeg ik. Kramer rijdt hier gewoon de snelste tijd. Daar heeft ie alleen niets meer aan. Als ik Kramer was zou ik nou balen als een stekker. Wat zeg ik. Hij baalt als een stekker. Hij gaat zijn bril weggooien. Komt die woooooorp...Vind het persoonlijk toch jammer voor zo'n jongen. Ik had het hem wel gegund. Het goud gaat gewoon nu naar de Koreaan Lee. En dat is toch een verrassing. Helemaal ongelukkig was hij natuurlijk niet. De diskwalificatie van Kramer heeft hem hem toch enigszins in de kaart gespeeld. Het zou mij niet verbazen als Bob de Jong nu een plaatsje door zou schuiven en het brons pakt. En inderdaad, De Jong schuift een plaatsje door en pakt het brons. Nou dat is dan toch nog een succesje voor Nederland."

Nu ik hier ineens zo over nadenk hoor ik ineens Evert ten Napel. "Kramer die rijdt hier natuurlijk een geweldige tien kilometer. Die gaat hem gewoon winnen. Daar kun je vergif op innemen. Wat een geweldige schaatser is dit toch. Sven Kramer uit Oudeschoot. Ja, hier is echt geen kruit tegen gewassen. Dan kun je Bob de Jong heten en regerend Olympisch kampioen zijn, dan kun je Havard Bökko heten en dan kan je trainer heel hard roepen dat je Kramer kunt verslaan of je kunt Lee heten en de snelste tijd tot nu toe hebben gereden. Tegen deze Kramer is niet te schaatsen. Dan moet er al een wonder gebeuren wil hij deze tien kilometer niet gewoon winnen. Dan moet er al vogelpoep op het ijs liggen, zoals Hilbert van der Duim ooit overkwam. Van der Duim, een groot kampioen uit de jaren tachtig. Wereld- en Europees kampioen allround en zelfs nog een keer derde op een WK sprint. Nou, dan kun je wat hoor. Die was van dezelfde generatie als Sven's vader Yep. Die werd nog bijna een keer Europees kampioen op de Uithof in Den Haag. Maar werd toen dwars gezeten door de weergoden. De wind dwarsboomde een bijna zekere titel. Maar daar heeft Sven geen last van. Die rijdt hier op een overdekte baan in Richmond, Canada. Canada was trouwens het eerste land waar tijdens de Olympische winterspelen overdekt geschaatst werd. Op die onvoorstelbaar snelle Olympic Oval in Galgary in 1988. Dat waren de spelen van Jan Ykema, die toen zomaar ineens het zilver won op de 500 meter en natuurlijk van Yvonne van Gennip. Drie keer goud in een tijd dat het damesschaatsen nog gedomineerd werd door de Oostduitse vrouwen. Karin Enke, die na haar trouwen Karin Kania ging heten en Gabi Schoenbrunn, met die typische Oostduitse stijl. Bijna met de neus op het ijs en de hakken in de lucht. Tegenwoordig is dat niet meer denkbaar. Dat kan ook helemaal niet meer met de klapschaats. Dat verdwijnt volledig het effect van het klapmechanisme. Maar die Oostduitse vrouwen, die zouden daar gewoon het goud ophalen in Galgary. Maar toe was daar ineens die dekselse Yvonne van Gennip uit Haarlem die maar liefst drie keer zegevierde. Iets dat Kramer ook van plan is. En ik kan me niet voorstellen wie hem daar vanaf moet brengen. Hij is nu op weg naar zijn tweede goud en met de ploegenachtervolging is er in al die jaren dat het bestaat nog nooit een land geweest dat ook maar in de buurt van Nederland kon komen. Ja, Italië vier jaar geleden in Turijn. Maar toen vielen de Nederlanders in de halve finale, weet u nog? Alleen een zelfde scenario als in Turijn kan nog roet in het eten gooien. Helemaal na de fenomenale 1500 meter van Mark Tuitert. Die is in topvorm en blaakt van het zelfvertrouwen. Daar had Kramer nog geen eens rekening mee gehouden, om een Tuitert in deze vorm in zijn ploeg te hebben. Maar dat heeft hij wel! En met het aanstormende talent Blokhuizen erbij is deze ploeg misschien nog wel sterker dan de vooraf bedachte ploeg met Olde Heuvel en Wennemars en Verheijen. Maar deze schaatsers uit de TVM-stal wisten zich niet te plaatsen voor Vancouver en dus moest er een nieuwe ploeg geformeerd worden. Die heeft nu natuurlijk nauwelijks kunnen trainen. Maar met zoveel klasse en in deze vorm mag dat niets uitmaken. Het zou een schande zijn als Nederland met de ploegenachtervolging zaterdag niet gewoon het goud ophaalt. Net zo als het eigenlijk een schande zou zijn als Kramer hier vanavond niet gewoon het goud op de tien kilometer pakt. Maar die schande zal hem en ons bespaard blijven, want Kramer is nu al drie seconden sneller dan de Koreaan Lee. En die gaat echt niet instorten hoor, neemt u dat maar van mij aan. Die heeft de tien kilometer gedomineerd de laatste jaren en toen reed hij vaak niet eens op volle kracht. Want dat moet hier vanavond gebeuren. Dat had ie allang bedacht met Gerard Kemkers, die met de gouden medaille van Wüst een mooi cadeautje kreeg en uiteindelijk toch nog kan terugzien op een geslaagd seizoen. Want wat had TVM nou eigenlijk gepresteerd buiten Kramer om. Ja, dan kun je wel zeggen dat hij pech heeft gehad met de knie van Olde Heuvel en dat Wennemars en Verheijen misschien hun tijd gehad hebben, maar excuses tellen niet in de topsport. Daar weet Kemkers alles van. Je wordt afgerekend op resultaat en met het onverwachte goud van Wüst is het voor Kemkers allemaal nog goed gekomen. En nu is hij druk bezig om Kramer naar zijn tweede gouden medaille te coachen. En het is natuurlijk het natuurtalent Kramer die het moet doen, maar als er geen chemie is tussen sporter en coach, dan kun je nog zoveel talent hebben, dan komt het er toch niet helemaal uit. En daarom is Kramer ook maar wat blij met zijn coach die een grote bijdrage levert aan zijn successen. Kijk hem daar fanatiek staan coachen. "Naar binnen, naar binnen", roept hij tegen Kramer. Nou, dat weet een sporter zelf donders goed, hoe hij moet wisselen, maar het geeft aan dat Kemkers als het ware de race gewoon met Kramer meerijdt. Maar wat gebeurt er nou? Kemkers stuurt Kramer naar binnen en Kramer gehoorzaamt, maar moest dat eigenlijk wel? Wat is hier wel niet aan de hand. Kramer komt van binnen en wil gewoon zoals het hoort naar buiten, maar Kemkers stuurt hem naar binnen. Hoe kan dit? Tsjonge, jonge, dit is een drama en niet zo'n kleintje ook. Dit betekent diskwalificatie voor Kramer, wat ik je brom. Daar kun je vergif op innemen. Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren. Gerard Kemkers, die altijd alles onder controle heeft, stuurt Kramer gewoon de verkeerde bocht in. Wat een drama. Daar gaat je zo zeker lijkende gouden medaille Sven. En dan gaat de Koreaan Lee hier het goud winnen op de tien kilometer. Dat is misschien nog wel een grotere sensatie dan de diskwalificatie van Kramer. Want wie had er voor de Spelen nou helemaal van hem gehoord. Niemand toch. Ja, de mensen in de shorttrackwereled, want daar was hij eerst actief. Maar in het langebaanschaatsen was het een volkomen onbekende. En dan haalt ie maar zo zilver en goud. Ja, dat is een regelrechte sensatie. Dat had hij ook zelf niet bedacht, neemt u dat maar van mij aan. Wat een knotsgekke en voor Nederland dramatische ontknoping op deze tien kilometer. Ik ben benieuwd wat we er in de studio van zeggen."

Ja, wat zullen we daar van zeggen Evert. Want wij hebben verloren op een hele pijnlijke manier en wij zijn daar niet blij mee. Mag ik zeggen dat niemand met dit scenario ooit rekening had gehouden. Dat mag ik. Wat een onvoorstelbare schaatsavond. De Zuid-Koreaan Lee wint de Olympische tien kilometer en Sven Kramer wordt gediskwalificeerd. Dat is het verdict van Vancouver.

"Meerties en zandweggeties"

Ik was en ben geen kunstenaar en zeker ook geen tekenaar. Had bijvoorbeeld moeite om uit de losse pols twee keer hetzelfde te tekenen en leverde op school steevast scheve tekeningen in, waar het grootste deel van mijn klasgenoten symmetrische exemplaren inleverde. Er er zat altijd wel iemand bij met een bovengemiddeld talent en daar kon ik alleen maar bewonderend naar kijken.

Er was één tafereel dat ik wel redelijk kon weergeven. Dat was een meertje met riet eromheen, met eventueel een vissteiger en een boerderijtje erbij. Een leuk landelijk tafereeltje dat me aansprak. En doordat het me aansprak, kon ik er blijkbaar iets meer gevoel in leggen, waardoor het resulaat voor mijn doen niet slecht was. En dan krijg je euforie en versterkt alles elkaar en begint het er bijna nog een beetje op te lijken ook... Niet dat ik alleen nog maar meertjes met boerderijtjes tekende, maar ik kan me nog wel herinneren dat ik er in het verleden meerdere getekend heb. Net als Knudde-figuurtjes. Ook daar had ik me een beetje in gespecialiseerd, maar dat geheel terzijde.

Wat ik me laatst plotseling besefte, is het volgende: ik woon sinds bijna drie jaar in een oude verbouwde boerderij in Frankrijk met een eigen meertje met riet eromheen. Als je via het onverharde sintelpad naar ons huis rijdt, kom je op het meertje aanrijden en zie je een meertje met op de achtergrond een boerderij. Ik was dus eigenlijk, zonder het te weten, steeds bezig mijn eigen toekomst te tekenen. O hack, wat eng. Ach, valt mee. De interesse was blijkbaar reeds aanwezig. Dit heeft zich in een vroeg stadium geuit in tekeningen en veel later in een woningkeuze. Komt geen helderziende of ander medium aan te pas.

Eigenlijk was de interesse nog breder en ook dit heeft zich vertaald naar de huidige situatie. Ik ben namelijk gek op zandweggetjes. Ook die zijn er in de nabije omgeving van het Franse platteland te kust en te keur. En dan kom je ook nog vaak wel een klein riviertje of beekje tegen. Als het dan voorjaar is en alles in bloei staat en kleurt en geurt, dan is het zo heerlijk om er lekker met de honden te wandelen.

Iets anders wat leuk is aan zandweggetjes, is de naam ietwat verbasteren. In het Drents wordt een weggetje een weggien genoemd en een paadje een padtien. Ik hield dus van zandweggies of zandpadties. Da's dan weer meervoud, nog niks geks. Ik had het echter altijd over zandweggeties. Da's wel gek en bestaat ook niet. Maar ik had het zo bedacht en ik wist op een bepaald moment niet eens meer dat het woord niet bestond. Ik gebruik het ook voor landweggetjes. En ondanks dat het een eigen brouwsel is, heeft het voor mijzelf wel degelijk betekenis. Want een weggetie(n) is een klein idyllisch weggetje of paadje met een mooie nostalgishce uitstraling. Het is veel meer dan alleen een simpel weggetje.