"Meerties en zandweggeties"

Ik was en ben geen kunstenaar en zeker ook geen tekenaar. Had bijvoorbeeld moeite om uit de losse pols twee keer hetzelfde te tekenen en leverde op school steevast scheve tekeningen in, waar het grootste deel van mijn klasgenoten symmetrische exemplaren inleverde. Er er zat altijd wel iemand bij met een bovengemiddeld talent en daar kon ik alleen maar bewonderend naar kijken.

Er was één tafereel dat ik wel redelijk kon weergeven. Dat was een meertje met riet eromheen, met eventueel een vissteiger en een boerderijtje erbij. Een leuk landelijk tafereeltje dat me aansprak. En doordat het me aansprak, kon ik er blijkbaar iets meer gevoel in leggen, waardoor het resulaat voor mijn doen niet slecht was. En dan krijg je euforie en versterkt alles elkaar en begint het er bijna nog een beetje op te lijken ook... Niet dat ik alleen nog maar meertjes met boerderijtjes tekende, maar ik kan me nog wel herinneren dat ik er in het verleden meerdere getekend heb. Net als Knudde-figuurtjes. Ook daar had ik me een beetje in gespecialiseerd, maar dat geheel terzijde.

Wat ik me laatst plotseling besefte, is het volgende: ik woon sinds bijna drie jaar in een oude verbouwde boerderij in Frankrijk met een eigen meertje met riet eromheen. Als je via het onverharde sintelpad naar ons huis rijdt, kom je op het meertje aanrijden en zie je een meertje met op de achtergrond een boerderij. Ik was dus eigenlijk, zonder het te weten, steeds bezig mijn eigen toekomst te tekenen. O hack, wat eng. Ach, valt mee. De interesse was blijkbaar reeds aanwezig. Dit heeft zich in een vroeg stadium geuit in tekeningen en veel later in een woningkeuze. Komt geen helderziende of ander medium aan te pas.

Eigenlijk was de interesse nog breder en ook dit heeft zich vertaald naar de huidige situatie. Ik ben namelijk gek op zandweggetjes. Ook die zijn er in de nabije omgeving van het Franse platteland te kust en te keur. En dan kom je ook nog vaak wel een klein riviertje of beekje tegen. Als het dan voorjaar is en alles in bloei staat en kleurt en geurt, dan is het zo heerlijk om er lekker met de honden te wandelen.

Iets anders wat leuk is aan zandweggetjes, is de naam ietwat verbasteren. In het Drents wordt een weggetje een weggien genoemd en een paadje een padtien. Ik hield dus van zandweggies of zandpadties. Da's dan weer meervoud, nog niks geks. Ik had het echter altijd over zandweggeties. Da's wel gek en bestaat ook niet. Maar ik had het zo bedacht en ik wist op een bepaald moment niet eens meer dat het woord niet bestond. Ik gebruik het ook voor landweggetjes. En ondanks dat het een eigen brouwsel is, heeft het voor mijzelf wel degelijk betekenis. Want een weggetie(n) is een klein idyllisch weggetje of paadje met een mooie nostalgishce uitstraling. Het is veel meer dan alleen een simpel weggetje.